Πώς νιώθει ένας συγγραφέας όταν περιμένει να εκδοθεί το καινούριο του βιβλίο;

Μου κάνουν πολλές φορές αυτή την ερώτηση.

Κι είναι τόσο απλή η απάντηση. Λες και γεννιέται ένα καινούριο μωρό.

Κι αγωνιώ και χτύπάει άτακτα η καρδιά μου, γιατί ένα ακόμα κομμάτι μου θα βγει στην επιφάνεια, για άλλη μια φορά θα μοιραστώ τα μύχια της ψυχής μου με τους αναγνώστες μου.

Νιώθω απογυμνωμένη κι απροστάτευτη και τόσο εύθραυστη...

Περιμένω να το πάρουν στα χέρια τους, να το εξερεύνησουν, περιμένω ανυπόμονα τα λόγια τους. Κι είναι αυτά τα λόγια που θα γεμίσουν πάλι το κενό της καρδιάς μου, ότι άδειασε για να γίνει γράμματα, λέξεις, σελίδες...

Αυτή τη φορά βούτηξα στα βαθιά. Αυτή τη φορά πάλεψα να ανακαλύψω την κινητήρια δύναμη της ζωής μας, την ίδια την αγάπη.

Κι αυτή τη φορά έχω μεγαλύτερη ανάγκη από τα σχόλιά σας...

Σήμερα είδα στο τρένο μια κοπέλα...

Καθόταν απέναντί μου. Ήταν πρωί, νύσταζε, βαριόταν.
Μέχρι που άνοιξε ένα βιβλίο. Μέχρι που άρχισε να το διαβάζει και να χάνεται μέσα του.
Τα μάτια της έλαμψαν.
Και τότε κατάλαβα, γιατί γράφω. Και τότε κατάλαβα γιατί πρέπει να μοιράζομαι ότι μου χαρίζεται. Γιατί πρέπει όλοι να μοιραζόμαστε ότι μας χαρίζεται...
Είναι ωραίο να ταξιδεύεις τους ανθρώπους σε μέρη μυστικά, κομμάτια της ψυχής σου, ανάσες του ανέμου, ψιθυρίσματα χαϊδευτικά που ρουφούν την καθημερινότητα, που σε βοηθούν να βουτήξεις στο όνειρο, να πλατσουρίσεις στο δροσερό νερό, να ζήσεις στα ψέμματα κι όμως, να ζήσεις στα αλήθεια.
Σήμερα είδα μια κοπέλα στο τρένο.
Γέμισε με βενζίνη το αυτοκίνητο της γραφής, ως επάνω.
Πολύτιμη βενζίνη, που έδωσε φτερά στις ρόδες της ύπαρξής μου.
Γύρισα στο σπίτι κι έπεσα με τα μούτρα στις σελίδες.
Τις άσπρες σελίδες τις γέμισα μαύρα σημαδάκια.
Για να μπορέσει και κάποια άλλη κοπέλα, στο τρένο να λάμψει κι εκείνη, να χαθεί στο όνειρο...
Σήμερα είδα μια κοπέλα στο τρένο και κατάλαβα γιατί είμαι συγγραφέας...

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ
10 Μαϊου στα βιβλιοπωλεία, από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ