Ένα βήμα πριν από την άνοιξη. Αυτή είναι ίσως η "δυσκολότερη" εποχή... Κάτι ανάμεσα σε χειμώνα και άνοιξη. Καρτεράει η καρδιά την άνοιξη κι εκείνη όλο κάνει ένα βήμα μπροστά κι ένα πίσω... Μοιάζει ντροπαλή, μοιάζει αναποφάσιστη. Δε λυπάται ούτε τη χαζούλα αμυγδαλιά που όπως κάθε χρόνο βλέπει λίγο ήλιο ανάμεσα στα σύννεφα και λουλουδιάζει, για να απογοητευτεί τόσο γρήγορα...
Πάντα μου άρεσε η άνοιξη. Σαν να ξεπλένει τα λάθη των ανθρώπων, σαν να τους χαρίζει ακόμα μια ευκαιρία. Λάμπει ο ουρανός, η γη, λάμπουν όλα με τον ερχομό της. Χορεύει η καρδιά σε ένα τρελό χορό ανάμεσα στα μπουμπούκια, το δροσερό αεράκι, τον λαμπερό ήλιο...
Τον βαρέθηκα τον χειμώνα. Ιδιαίτερα φέτος τον βαρέθηκα τον χειμώνα. Τόσο μελαγχολικός, τόσο καταπιεστικός, τόσο πληγωμένος χειμώνας...
Ένα βήμα πριν από την άνοιξη.
Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!