Ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ

Ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, στους φίλους και φίλες μου bloggers, που διάβασαν το ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΑΛΛΙ κι έγραψαν γι' αυτό...
Μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω να γράφω, με κάνουν να πετάω από χαρά!

Νοστιμότατο! ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΑΛΛΙ

http://nostimotato.blogspot.com

Τελευταίο στην ανάρτηση αλλά πρώτο στην καρδιά μου το ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΑΛΛΙ!!! Ένα βιβλίο που μόλις έπιασα στα χέρια μου βούρκωσα... Στα "αυτιά" του βρισκόταν τυπωμένη η κριτική μου για το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως "ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ".. Ένα ανέλπιστο δώρο, που με βρήκε απροετοίμαστη και με έκανε πολύ πολύ ευτυχισμένη... Μια συγγραφέας,ένας άνθρωπος διαμάντι...


Κόκκινο κοράλλι... Βρέθηκα να σεργιανίζω στην Σαντορίνη για ακόμα μία φορά... να τρέχω με την μοτοσυσκλέτα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, στην πανέμορφη Ολλανδία να ψάχνω δουλειά..

Ένας κόσμος με ψέματα και "βιτρίνες".. και μία αλήθεια που πασχίζει να βρει χαραμάδα να δείξει ότι υπάρχει... Διάβαζα και αισθανόμουν την ανάσα τον ηρώων δίπλα μου.. Η αδρεναλίνη μου είχε εκτοξευθεί.. μία γλυκιά μελαγχολία με τύλιξε.. και ξαφνικά έφτασα στην λέξη "τέλος".. τόσο γρήγορα.. και κάπου εκεί έψαξα τον λαιμό μου.. έψαχνα να βρω κρεμασμένο το κόκκινο κοράλλι της ηρωίδας... μιάς ηρωίδας που λάτρεψα.. γιατί είχε δύναμη, είχε σθένος, είχε αγάπη και πείσμα.. η ζωή της χρωστούσε και ακόμα και αν άργησε , της εξόφλησε τα χρωστούμενα...

Μία μητέρα που αν και την κατάλαβα, δεν την συμπόνεσα ακόμα και όταν ζητούσε την λύτρωση..

Αγάπη διάχυτη στο βιβλίο .. με όλες της τις μορφές... έτσι όπως θέλουμε να είναι ακόμα και όταν πονάει..

ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ... τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Έψαξα και για το Κόκκινο κοράλλι : Το Κόκκινο Κοράλλι είναι μία ¨θερμή¨ πέτρα και ως τέτοια λέγεται ότι διοχετεύει θάρρος, κουράγιο και δύναμη σε αυτόν που τη φοράει.

Στο όνομά σου Αναστασία... ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΑΛΛΙ

http://bookeater-bookeater.blogspot.com

Πέρυσι είχα διαβάσει το «Αγαπώ θα πει χάνομαι». Φέτος έρχεται το νέο βιβλίο της Ρένας Ρώσση -Ζαϊρη για να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει εκείνη την αγαπημένη ιστορία που μας κράτησε συντροφιά με τον πιο όμορφο τρόπο αφού μιλούσε για ένα από τα σημαντικότερα θέματα στη ζωή των ανθρώπων, την αγάπη. Για άλλη μια φορά η συγγραφές διαλέγει ένα σημαντικό θέμα για να ξεδιπλώσει την ιστορία της. Ποιο είναι αυτό; Η αλήθεια.
Στον πρόλογο της έχει την εξής αφιέρωση:
Σε όσους αναζητούν το πραγματικό νόημα της αλήθειας…
Γύρω από την αλήθεια, μα και τον χειρότερο εχθρό της –το ψέμα- ξετυλίγεται μια ιστορία γεμάτη έντονα συναισθήματα, δράση και ανατροπές. Η συγγραφέας παλεύει μέσω του έργο της να φανερώσει την αξία που έχει η αλήθεια στη ζωή των ανθρώπων. Και ναι, η αλήθεια είναι δύσκολο πράγμα. Η αλήθεια πολλές φορές μας πονάει και γι’αυτό προτιμάμε να την κρύβουμε. Μα αυτό το κρυφτό είναι που μας πληγώνει ακόμη περισσότερο. Το να κρυβόμαστε πίσω από ψέματα, το να κρύβουν σε εμάς τους ίδιους την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να μας κομματιάσει την ώρα που θα έρθει η στιγμή της αποκάλυψης.
Όσοι έχετε διαβάσει το «Αγαπώ θα πει χάνομαι» θα γνωρίζετε ήδη τον Δημήτρη. Θα γνωρίζετε επίσης και την Ευτυχία, την γυναίκα που αγάπησε, μα που ένα τροχαίο δυστύχημα την πήρε από κοντά του. Εδώ είναι οι ανατροπές, εδώ είναι η συμπλήρωση κάποιων στοιχείων για τη ζωή αυτής της γυναίκας, εδώ και η ολοκλήρωσή της ιστορίας. Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος. Μακάρι να μπορούσα να σας πω πράγματα που αφορούν στην πλοκή της ιστορίας, μα όπως είπα νωρίτερα πρόκειται για μεγάλες ανατροπές. Δε θα το κάνω λοιπόν, αφού έτσι θα σας έκλεβα τη μαγεία να ανακαλύψετε οι ίδιοι τις τρομερές αποκαλύψεις. Μαζί με αυτούς η Μελίνα και ο Οδυσσέας. Όλοι μαζί χάνονται σε ένα λαβύρινθο γεμάτο ψέματα, μα όλοι ψάχνουν να βρουν μιαν άκρη, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να γνωρίσουν την αλήθεια…
Ποτέ μου δεν έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο τόσες πολλές αλήθειες για τη ζωή. Κάποια στιγμή ξέχασα πως διάβαζα μυθιστόρημα. Η συγγραφέας καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να περάσει στον αναγνώστη την προσωπική ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωα και να φέρει στο φως αλήθειες που μπορεί να νιώθει και να βιώνει ο καθένας από εμάς σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Νομίζω πως είναι το μόνο βιβλίο που διαβάζοντας το κατάφερα να ταυτιστώ με όλους τους ήρωες του. Γιατί ο καθένας από αυτούς μιλούσε μέσα από την ψυχή του, έλεγε την αλήθεια του, εκείνη την αλήθεια που έχουμε καλά κρυμμένη μέσα μας και φοβόμαστε να πούμε στον άλλο μήπως και μας αποπάρει, μήπως και μας παρεξηγήσει. Φαντάζομαι η κα Ζαϊρη σαν παιδαγωγός ξέρει καλά να διαβάζει την ψυχή ενός παιδιού, να μαντεύει τις σκέψεις του. Κι όλη αυτή η γνώση αποτυπώνεται στις σελίδες του νέου της μυθιστορήματος.
Όπως πολύ καλά αποτυπώνεται κι η αγάπη της για τον Νίκο Καζαντζάκη. Ο τίτλος και πάλι εμπνευσμένος από το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», φράσεις δικές του σκορπισμένες να συμπληρώνουν το έργο και να του δίνουν δύναμη.
-Η μόνη αλήθεια της ζωής μας είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια.
-Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. (Ασκητική)
Και μαζί με όλα αυτά το ερώτημα : Υπάρχει άραγε αγάπη χωρίς την αλήθεια;
Νομίζω πως αξίζει να διαβάζουμε τέτοια μυθιστορήματα. Έχω ένα φιλο που κατηγορεί το είδος: «Καλά μου λέει, τι τα διαβάζεις τα μυθιστορήματα; Όλα ψεύτικα είναι εκεί μέσα. Απλώς περιγράφουν πως θα ήθελε κάποιος να είναι ο κόσμος κι όχι πως είναι. Τι κερδίζεις;»
Θα του δώσω αυτό το μυθιστόρημα κι ελπίζω να καταλάβει πως τίποτα δεν είναι ψεύτικο, πως όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή και πως μέσα από αυτές τις λίγες σελίδες ο συγγραφέας έχει τη δύναμη να χαρίσει τις μεγαλύτερες αλήθειες στους αναγνώστες του, αλήθειες που σίγουρα στις εγκυκλοπαίδειες δε μπορείς να βρεις…


Κα Ζαϊρη σας Ευχαριστώ!
Νομίζω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος!

neraidokosmos ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΑΛΛΙ

http://neraidokosmos-nandia.blogspot.com

Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου 2011
Το κόκκινο κοράλλι...
Πριν λίγο καιρό είχα κάνει μια ανάρτηση για το βιβλίο της Ρένα-Ρώσση Ζαΐρη το «Αγαπώ θα πει χάνομαι».
Διαβάζω πολλά βιβλία αλλά δεν γίνεται να με αγγίζουν όλα. Με κάποια μόνο συμβαίνει αυτό. Σε άλλα μου αρέσουν οι περιγραφές, οι χαρακτήρες, η πλοκή, κάτι θα έχει που θα μου κάνει εντύπωση. Θα με συγκινήσει, θα με κάνει να χαμογελάσω....για μένα σε αυτά τα συναισθήματα κρύβεται η επιτυχία ενός βιβλίου.
Όλα αυτά τα κατάφερε το «Αγαπώ θα πει χάνομαι» όμως συνέχισε να το καταφέρνει και η συνέχειά του, το «Κόκκινο κοράλλι».
Είναι ένα βιβλίο φίλοι μου που τα έχει όλα. Περιπέτεια, εκπλήξεις και ανατροπές... Πραγματικά με μάγεψε. Δεν το άφησα από το χέρι μου παρά μόνο όταν το έφτασα στο τέλος του και χάρηκα, και ενώ το είχα διαβάσει το σκεφτόμουν και με απασχολούσε.
Θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα...μακάρι να συνεχίσει να μας δίνει τέτοια βιβλία.
Η πένα της χρειάζεται απλά Υπόκλιση....

Kozani Blogs «Ευ αγωνίζεσθαι» Κόκκινο Κοράλλι

www.kozaniblogs.gr
Ευ αγωνίζεσθαι

Κοζάνη, 12.11.2011
Κόκκινο Κοράλλι
Καταχωρήθηκε: November 12, 2011, 4:35pm EET
Πριν λίγο καιρό μου δόθηκε για ανάγνωση το βιβλίο της Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη, Κόκκινο Κοράλλι. Με την πρώτη ματιά ..ένα βιβλίο 550 και βάλε σελίδες… Με τρόμαξε το μέγεθος του – αφού πια είναι περιορισμένος ο ελεύθερος χρόνος αλλά (!) και το καθαρό μυαλό περιορισμένο κι αυτό. Ξεκίνησα να το διαβάζω… παρασύρθηκα και δυο νύχτες με βρήκαν οι πρώτες πρωινές ώρες να διαβάζω μανιωδώς. Οι ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων, που μπλέκονται η μια με την άλλη και όλες μαζί και καθεμιά χωριστά έχει ζήσει μέσα σε ένα μεγάλο ψέμα. Τι σημασία και αξία έχει το ψέμα; Μπορούμε να καταδικάσουμε τον άνθρωπό μας απλώς γιατί μας είπε ένα ψέμα; Νόμιζα πως είχα ξεκαθαρίσει τις απαντήσεις γύρω από την αλήθεια και το ψέμα… Η αγάπη προσπερνάει τα λάθη μας; Πολλές ερωτήσεις – δύσκολες οι απαντήσεις. Η προσέγγιση της επιθυμητής ή προσδοκώμενης απάντησης προσωπική υπόθεση.
Παρακάτω αντιγράφω τις πρώτες γραμμές του βιβλίου. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.
ΚOΚΚΙΝΟ ΚΟΡAΛΛΙ, ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ,
Αλήθειας λέξεις… Γεννιόμαστε και παίρνουμε το μονοπάτι της ζωής αμάθητοι ακόμα. Στηριζόμαστε στους άλλους, μαθαίνουμε από τους άλλους, τους μιμούμαστε. Τους γονείς μας πρώτα από όλα, τους φίλους μας, την κοινωνία. Κι είμαστε αθώοι, αμάθητοι και ρου- φάμε τα πάντα γύρω μας, αγκαλιάζουμε τα λόγια των άλλων. Τα λόγια των άλλων… Τα θεωρούμε όλα αλήθεια. Πάνω σ’ αυτά τα λόγια, τα δικά τους λόγια και τη λογική τους, στηριζόμαστε για να φτιάξουμε τη δική μας κοσμοθεωρία, για να χτίσουμε την προσωπικότητά μας. Κι αν αλλάζουμε λιγάκι στο διάβα μας, είναι γιατί προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα τόσα πρέπει και στα δικά μας όνειρα, τις δικές μας επιθυμίες, αυτές που νανουρίζει το υποσυνείδητό μας. Και δημιουργούμε ένα «εγώ», τον ίδιο μας τον εαυτό, και ξεκινάμε κι εμείς τη ζωή ως γονείς, ως φίλοι, ως άνθρωποι που παλεύουν για το καλό της κοινωνίας. Είναι όμως έτσι; Άραγε μας έχουν πει την αλήθεια; Κι αν ανακαλύψουμε κάποια στιγμή πως μας είπαν ψέματα; Τότε τι συμβαίνει; Πόσο διαταράσσεται η συναισθηματική μας ισορροπία, τι παθαίνουμε όταν γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, όταν νιώθουμε απροστάτευτοι σε έναν άνεμο αντάρτη, όταν όλα γύρω μας είναι ένα ψέμα; Είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια σ’ αυτή τη ζωή. Η αλήθεια πονάει. Γι’ αυτό και μας την κρύβουν.
Για το καλό μας. Για να μη στενοχωρηθούμε. Γιατί έτσι τους συμφέρει. Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι εργοδότες, οι πολιτικοί, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η ίδια η κοινωνία, ο καθένας έχει τον δικό του λόγο να κρύψει μια αλήθεια. Και τότε νιώθουμε συντετριμμένοι. Νιώθουμε πως μας κορόιδεψαν. Νιώθουμε θυμό, οργή, θλίψη, απογοήτευση… Μέχρι που έρχεται και η δική μας σειρά να πούμε ψέματα. Αθώα ή όχι, δεν έχει σημασία. Κι αναρωτιόμαστε μήπως τελικά η μόνη αλήθεια της ζωής μας είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, όπως τόνισε ο Νίκος Καζαντζάκης, ή μήπως η αλήθεια είναι ζήτημα άποψης, όπως είπε ο Στρατής Μυριβήλης. Δύσκολο θέμα η αλήθεια. Πονάει. Καίει ολόκληρη… Ζεματάει. Μπορούν να γραφτούν βιβλία για χάρη της και να μην καταλήξουν σε κανένα συμπέρασμα. Μήπως γιατί η αλήθεια είναι τελικά ζήτημα προσωπικό; Πληγώνει όμως η απουσία της, στιγματίζει ζωές… Το ξέρω, το έχω ζήσει, το έχω βιώσει. Σ’ αυτό το βιβλίο, με δεκανίκι πολύτιμο την αγάπη, προσπάθησα να ξορκίσω την αλήθεια. Προσπάθησα να βουτήξω στα βαθιά, απάτητα νερά της θάλασσάς της. Γιατί με πόνεσε κι εμένα η απουσία της όταν ήμουν μικρή. Σαν τη Μελίνα, μια από τις ηρωίδες του βιβλίου, περίμενα κι εγώ να γυρίσει κοντά μου η μητέρα μου. Την είχα ανάγκη, απόλυτη ανάγκη. Κι εκείνη δε γυρνούσε. Γιατί δεν ήξερα την αλήθεια… Άραγε πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά; Ως παιδαγωγός, είμαι απόλυτη σ’ αυτό. Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια στα παιδιά. Για το οτιδήποτε. Κι ας πονέσουν. Κι ας στενοχωρηθούν. Φοβάμαι το ψέμα που λέγεται για χάρη μου. Φοβάμαι την αλήθεια που κρύβεται για χάρη μου.
Ευ αγωνίζεσθαι

ΜΙΚΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Υπογραφή καινούριου μυθιστόρηματος.
Με άπειρη αγάπη κι εκτίμηση, στις εκδόσεις Ψυχογιός!