Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Kozani Blogs «Ευ αγωνίζεσθαι» Κόκκινο Κοράλλι


www.kozaniblogs.gr
Ευ αγωνίζεσθαι

Κοζάνη, 12.11.2011
Κόκκινο Κοράλλι
Καταχωρήθηκε: November 12, 2011, 4:35pm EET
Πριν λίγο καιρό μου δόθηκε για ανάγνωση το βιβλίο της Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη, Κόκκινο Κοράλλι. Με την πρώτη ματιά ..ένα βιβλίο 550 και βάλε σελίδες… Με τρόμαξε το μέγεθος του – αφού πια είναι περιορισμένος ο ελεύθερος χρόνος αλλά (!) και το καθαρό μυαλό περιορισμένο κι αυτό. Ξεκίνησα να το διαβάζω… παρασύρθηκα και δυο νύχτες με βρήκαν οι πρώτες πρωινές ώρες να διαβάζω μανιωδώς. Οι ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων, που μπλέκονται η μια με την άλλη και όλες μαζί και καθεμιά χωριστά έχει ζήσει μέσα σε ένα μεγάλο ψέμα. Τι σημασία και αξία έχει το ψέμα; Μπορούμε να καταδικάσουμε τον άνθρωπό μας απλώς γιατί μας είπε ένα ψέμα; Νόμιζα πως είχα ξεκαθαρίσει τις απαντήσεις γύρω από την αλήθεια και το ψέμα… Η αγάπη προσπερνάει τα λάθη μας; Πολλές ερωτήσεις – δύσκολες οι απαντήσεις. Η προσέγγιση της επιθυμητής ή προσδοκώμενης απάντησης προσωπική υπόθεση.
Παρακάτω αντιγράφω τις πρώτες γραμμές του βιβλίου. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.
ΚOΚΚΙΝΟ ΚΟΡAΛΛΙ, ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ,
Αλήθειας λέξεις… Γεννιόμαστε και παίρνουμε το μονοπάτι της ζωής αμάθητοι ακόμα. Στηριζόμαστε στους άλλους, μαθαίνουμε από τους άλλους, τους μιμούμαστε. Τους γονείς μας πρώτα από όλα, τους φίλους μας, την κοινωνία. Κι είμαστε αθώοι, αμάθητοι και ρου- φάμε τα πάντα γύρω μας, αγκαλιάζουμε τα λόγια των άλλων. Τα λόγια των άλλων… Τα θεωρούμε όλα αλήθεια. Πάνω σ’ αυτά τα λόγια, τα δικά τους λόγια και τη λογική τους, στηριζόμαστε για να φτιάξουμε τη δική μας κοσμοθεωρία, για να χτίσουμε την προσωπικότητά μας. Κι αν αλλάζουμε λιγάκι στο διάβα μας, είναι γιατί προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα τόσα πρέπει και στα δικά μας όνειρα, τις δικές μας επιθυμίες, αυτές που νανουρίζει το υποσυνείδητό μας. Και δημιουργούμε ένα «εγώ», τον ίδιο μας τον εαυτό, και ξεκινάμε κι εμείς τη ζωή ως γονείς, ως φίλοι, ως άνθρωποι που παλεύουν για το καλό της κοινωνίας. Είναι όμως έτσι; Άραγε μας έχουν πει την αλήθεια; Κι αν ανακαλύψουμε κάποια στιγμή πως μας είπαν ψέματα; Τότε τι συμβαίνει; Πόσο διαταράσσεται η συναισθηματική μας ισορροπία, τι παθαίνουμε όταν γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, όταν νιώθουμε απροστάτευτοι σε έναν άνεμο αντάρτη, όταν όλα γύρω μας είναι ένα ψέμα; Είναι τόσο δύσκολη η αλήθεια σ’ αυτή τη ζωή. Η αλήθεια πονάει. Γι’ αυτό και μας την κρύβουν.
Για το καλό μας. Για να μη στενοχωρηθούμε. Γιατί έτσι τους συμφέρει. Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι εργοδότες, οι πολιτικοί, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η ίδια η κοινωνία, ο καθένας έχει τον δικό του λόγο να κρύψει μια αλήθεια. Και τότε νιώθουμε συντετριμμένοι. Νιώθουμε πως μας κορόιδεψαν. Νιώθουμε θυμό, οργή, θλίψη, απογοήτευση… Μέχρι που έρχεται και η δική μας σειρά να πούμε ψέματα. Αθώα ή όχι, δεν έχει σημασία. Κι αναρωτιόμαστε μήπως τελικά η μόνη αλήθεια της ζωής μας είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, όπως τόνισε ο Νίκος Καζαντζάκης, ή μήπως η αλήθεια είναι ζήτημα άποψης, όπως είπε ο Στρατής Μυριβήλης. Δύσκολο θέμα η αλήθεια. Πονάει. Καίει ολόκληρη… Ζεματάει. Μπορούν να γραφτούν βιβλία για χάρη της και να μην καταλήξουν σε κανένα συμπέρασμα. Μήπως γιατί η αλήθεια είναι τελικά ζήτημα προσωπικό; Πληγώνει όμως η απουσία της, στιγματίζει ζωές… Το ξέρω, το έχω ζήσει, το έχω βιώσει. Σ’ αυτό το βιβλίο, με δεκανίκι πολύτιμο την αγάπη, προσπάθησα να ξορκίσω την αλήθεια. Προσπάθησα να βουτήξω στα βαθιά, απάτητα νερά της θάλασσάς της. Γιατί με πόνεσε κι εμένα η απουσία της όταν ήμουν μικρή. Σαν τη Μελίνα, μια από τις ηρωίδες του βιβλίου, περίμενα κι εγώ να γυρίσει κοντά μου η μητέρα μου. Την είχα ανάγκη, απόλυτη ανάγκη. Κι εκείνη δε γυρνούσε. Γιατί δεν ήξερα την αλήθεια… Άραγε πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά; Ως παιδαγωγός, είμαι απόλυτη σ’ αυτό. Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια στα παιδιά. Για το οτιδήποτε. Κι ας πονέσουν. Κι ας στενοχωρηθούν. Φοβάμαι το ψέμα που λέγεται για χάρη μου. Φοβάμαι την αλήθεια που κρύβεται για χάρη μου.
Ευ αγωνίζεσθαι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου