Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ - ΚΡΙΤΙΚΗ


Έχουν γράψει πολλές κριτικές για το βιβλίο μου και τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου. Περισσότερο από όλους ευχαριστώ εσάς που το στείλατε και το στέλνετε τόσο συχνά στα ΕΥΠΩΛΗΤΑ. Το ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ, έχει κάτι το μαγικό μέσα του! Αλήθεια! Μου στέλνει πίσω και με το παραπάνω όλη την αγάπη με την οποία το έγραψα... Αποδεικνύει πως όση περισσότερη αγάπη προσφέρεις, τόση περισσότερη αγάπη παίρνεις πίσω...

Όταν διάβασα τον Ιούλιο, την κριτική της Ελισάβετ Σπαντιδάκη, στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, τα έχασα. Δάκρυσα... Γιατί, γιατί ένιωσα πως ήταν δίπλα μου όταν έγραφα, ένιωσα πως χώθηκε κι εκείνη μέσα στο βιβλίο, έγινε μια από τις ηρωίδες μου. Δεν μπορώ να μην την αναρτήσω. Αυτήν την κριτική, την πολύτιμη για μένα, τη φυλάω και θα τη φυλάω πάντα μέσα στην καρδιά μου...

Ελισάβετ μου, δεν έχω λόγια...



Της ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΠΑΝΤΙΔΑΚΗ, κριτικός λογοτεχνίας

εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

Πολυχρωμία και πολυπολιτισμικότητα από τη Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη

«Aγαπώ θα πει χάνομαι» στο τελευταίο της βιβλίο



Πολυφωνία, πολυχρωμία και πολυπολιτισμικότητα. Αυτά διακρίνουν κυρίως το βιβλίο της Ρένας Ρώσση - Ζαΐρη, αλλά ήδη, κοιτώντας την κοπέλα να χαμογελά στο εξώφυλλο, σαν τον ήλιο ίδια, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μια συλλογή εικόνων. Η Ελίνα αγκαλιάζει τα λουλούδια και γίνεται και κείνη ένα με αυτό, σαν να μην είχε ποτέ της την παραμικρή έγνοια. Σαν να ήταν όλη της η ζωή ανθόσπαρτη.



Oι ζωές όμως της Ελίνας, της Μαρίνας και της Αλεξάνδρας ποτέ δεν υπήρξαν έτσι. Απόγονοι μιας από τις πιο εύπορες οικογένειες της Ελλάδας, είναι προικισμένες με τα πάντα πλην το κυριότερο: την αγάπη. Όλα ξεκινάνε από τον πατέρα, τον Διονύση Λέκκα, μεγαλοβιομήχανο, ψυχρό και απόμακρο. Η μητέρα τους παρατημένη από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, βρίσκει παρηγοριά έξω από το σπίτι, έξω από την αγκαλιά του άντρα της.

Τα κορίτσια, είτε από αντίδραση, είτε από φυσική συνέπεια, αποκτούν η κάθε μία τον δικό της χαρακτήρα, χωρίς επιρροές, χωρίς τις επιδράσεις η μια στην άλλη. Κάθε άλλο παρά σαν αδέλφια συμπεριφέρονται – λες και μεγάλωσαν όλες μαζί σ' ένα σπίτι από ανάγκη κι όχι γιατί αποτελούν μέλος μιας οικογένειας. Στην οικογένεια Λέκκα, οι δεσμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά τυπικοί. Κι έτσι, τα κορίτσια ξεκινούν να βρουν μόνες αυτό που δεν κατάλαβαν, ένιωσαν, πήραν. Την αγάπη. Κάπου εκεί κρύβεται και ο Δημήτρης. Κάπου μακριά, δίχως τη γνώση της ύπαρξής τους. Ένα παιδί που κάθε άλλο παρά στη χλιδή μεγάλωσε. Ένας άντρας που κι αυτός, λες κι από σύμπτωση, στερήθηκε όσο τίποτα την αγάπη.

Δεν είναι τόσο η πλοκή αυτή που σε κρατάει μέσα στο βιβλίο, όσο η αμεσότητα και η ηπιότητα της γραφής της Ρένας Ρώσση - Ζαΐρη. Οι χαρακτήρες της θα μπορούσαν να βρίσκονται δίπλα μας. Θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας. Θα μπορούσαν να είναι κομμάτια του εαυτού μας. Γιατί είναι δύσκολο να μην ταυτιστείς τουλάχιστον με έναν από αυτούς. Απτά πρόσωπα, αληθινά, που νομίζεις ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα είναι εκεί, θα μπορείς να τους αγγίξεις ή ότι μόλις τους είδες να σε προσπερνάνε στο διάβα τους. Καθ' υπερβολή, είναι λίγο παραπάνω χαρακτηριστικοί απ' ότι πρέπει, λίγο παραπάνω ο εαυτός τους. Χωρίς όμως αυτό να τους καθιστά μονοδιάστατους.

Ίσα - ίσα, ζουν τη ζωή τους με την ίδια πολλαπλάσια υπερβολή και μέσα από τα είδωλά τους, ο αναγνώστης αναγνωρίζει εαυτό, καταστάσεις, πρόσωπα.

Ο Διονύσης Λέκκας είναι σαν τον Δία, όπως πολύ εύστοχα αποδίδει τον χαρακτηρισμό και η συγγραφέας. Η Αλεξάνδρα μοιάζει με την αντιλόπη: ανεξάρτητη, έτοιμη να απομακρυνθεί στην παραμικρή κίνηση, στον παραμικρό ήχο, πάντα σ' ετοιμότητα. Η Μαρίνα, το «παιδί – σάντουιτς», η καταπιεσμένη από όλες τις πλευρές. Όχι πως αυτό συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της. Δεν ήταν τα αδέλφια της αυτά που την έκαναν να ασφυκτιά και να θέλει να αποδράσει. Οι γονείς της ήταν και η τάση τους να συναγωνίζονται με την αδιαφορία τους. Κι ας μην το έδειχναν μόνο σε εκείνη. Η Μαρίνα όμως, το έπαιρνε προσωπικά. Αυτή που τους εξέπληξε όλους, που αποποιήθηκε κάθε τι προσωπικό και πέρασε από την απόλυτη απομόνωση στην απόλυτη προσφορά, ήταν η Ελίνα. Η Ελίνα, βέβαια, από καμιά άποψη δεν εθεωρείτο φυσιολογική. Όχι, για τον αυτισμό της, όχι για το χάρισμά της να επικοινωνεί με τα λουλούδια, αλλά γιατί ήταν το μοναδικό πλάσμα που κέρδισε ένα αληθινό φιλί από τον Διονύση Λέκκα. Ένα φιλί-μυστικό. Αρκετό για να αλλάξει τον κόσμο τους.

Θέλει κότσια να πιάσεις το θέμα του αυτισμού και να βγεις αλώβητος από το κοινό σου. Θέλει επίσης σθένος να μιλήσεις σαν μάνα που αδιαφορεί για τα παιδιά της και σαν κόρη που μισεί τους γονείς της. Όχι ότι είναι ασυνήθιστο.

Η Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη είναι ασυνήθιστη συγγραφέας και το μεταφέρει στον αναγνώστη με την προσωπική της σφραγίδα: την τρυφερότητα. Όποιες αντιξοότητες ή κακουχίες κι αν περνάνε οι ήρωές της, η γλυκιά, αέρινη τρυφερότητα της συγγραφέα είναι σήμα κατατεθέν της. Μη σας ξεγελά όμως η τρυφεράδα αυτή: γράφει χωρίς να φοβάται τα νοήματά της, με περισσότερο πάθος απ' ότι κι αν οι λέξεις βροντοφωνούσαν. Οι πομπώδεις αναφορές ή η διαρκής έκρηξη σκηνών δεν ανάγει αυτομάτως το έργο σε δυνατό. Μπορεί να το κάνει περιπετειώδες, μπορεί να το κάνει υπερβολικό και παρόλα αυτά να μην διεγείρει τίποτ' άλλο παρά την αδρεναλίνη. Δυνατό είναι το μυθιστόρημα που κάνει τον αναγνώστη να πονά, να γελά, να χαίρεται και να εκπλήσσεται. Το «Αγαπώ θα πει Χάνομαι» είναι δυνατό με αυτόν τον τρόπο.

Πέρα όμως από τους χαρακτήρες της και την πλοκή της, η Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη, ταξιδεύει και με τις περιγραφές της. Η Φλωρεντία του Ponte Vecchio και της Duomo μέσα στο βιβλίο μοιάζει να έχει περισσότερα χρώματα κι απ' όλους τους πίνακες που φιλοξενεί. Ένα Ντουμπάι που βγαίνει ολοζώντανο από το παραμύθι της Σεχραζάτ, μιας εποχής ξεχασμένης και συνάμα τωρινής. Και τέλος η Σαντορίνη σαν να μιλά όλη η Ελλάδα.

Με την αλμύρα, τον ήλιο, την άμμο και το πέλαγος. Γαλάζια και λευκή μα προπάντων καλοκαιρινή. Ένα νησί που μιλά στην καρδιά του αναγνώστη γιατί αναγνωρίζει τις εικόνες, τη μυρωδιά της χώρας του. Αυτό που έχει η Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη, που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι το μεράκι της, είναι η ατόφια συναισθηματικότητα που κυριαρχεί στο κείμενό της, κάνοντας τον αναγνώστη να δει την καθημερινότητα, το γνωστό και το οικείο, από τη δική της οπτική πλευρά, ενώ παράλληλα να γίνεται μαγική και ενδιαφέρουσα. Να παρατηρεί - ή να συνειδητοποιεί πόσα χρώματα, πόσα χαμόγελα υπάρχουν γύρω μας. Τα λουλούδια, οι κήποι, τα φιλιά, οι αγκαλιές, το χαμόγελο της Ελίνας είναι μεταδοτικά. Νομίζεις ότι το γεράνι στο μπαλκόνι σου θα σου ψιθυρίσει καλημέρα. Νομίζεις ότι αν γύρεις το κεφάλι, θα πάρει το μάτι σου ένα κορίτσι να σε χαιρετά, να σ' αγαπά. Η ομορφιά της Μαρίνας θαμπώνει, μεθάει. Η δύναμη της Αλεξάνδρας, το πείσμα της κι η σταθερότητά της. Όμοια με τα θεμέλια της, γιατί μεταδίδει αυτοπεποίθηση, πίστη στην προσωπική μας αλήθεια που δεν ανταλλάσσεται με κανένα συναίσθημα.

Μας είναι οικείο το μυθιστόρημα, όχι γιατί δεν μπορούμε να βγούμε έξω και να δούμε τη Μαρίνα δίπλα μας ή να διαβάσουμε για τον κάθε Διονύση στις εφημερίδες. Είναι οικείο, γιατί η συγγραφέας μιλά στους αναγνώστες της με την ίδια ειλικρίνεια που μιλά στον εαυτό της. Μας είναι οικείο, γιατί εγείρει μνήμες από γνωστά και ξεχασμένα. Γιατί κάνει τα ελληνικά τοπία να γίνονται ακόμα πιο όμορφα και τους χαρακτήρες, όσο σκληροί ή τρυφεροί, ανθρώπινοι.

Σαν τα λουλούδια που χρειάζονται νερό, έτσι και το μυθιστόρημα αυτό χρειάζεται μια ανάγνωση ψυχής. Την ζητά από τον αναγνώστη, την επιθυμεί και την έλκει. Όση κι αν είναι η μυθοπλασία της συγγραφέα, μόλις στραγγίξει η ιστορία, απομένει η «ανάσα» της όταν έγραφε. Κι αυτή η ιστορία της Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη μοιάζει με μαγιάτικο στεφάνι. Πολύχρωμο, ζωντανό, αισιόδοξο. Μόνο καλό μπορεί να αφήσει μέσα του. Χάνεσαι μέσα στα λόγια της, χάνεσαι μέσα στο βιβλίο της. Αναπόφευκτα θα πει ότι αγαπάς,

(εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

1η Ιουνίου ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ


Όταν γελάει ένα παιδί η ζωή γίνεται τραγούδι, έγραψαν। Κι όταν γιορτάζουν τα παιδιά, η ζωή η ίδια αλλάζει χρώματα, γίνεται απέραντη θάλασσα ευτυχίας... Τα παιδιά είναι το μέλλον, είναι ότι καλύτερο υπάρχει σε αυτή τη Γη। Ας γιορτάσουμε κι εμείς παρέα τους, ας χαθούμε στα αθώα τους χαμόγελα, το έχουμε ανάγκη, κάθε παιδί είναι ανάσα ζωής... Υποκλίνομαι στα παιδιά, υποκλίνομαι στην αθωότητά τους, ότι είμαι, το οφείλω σε εκείνα και μόνο εκείνα। ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010



Aυτές τις ημέρες πετάω από τη χαρά μου। Γιατί το ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ, μιλάει στην καρδιά σας। Μου γράφετε πως είναι ένα απίστευτο βιβλίο, πως έχει σπουδαίο αφηγηματικό λόγο, έντονα συναισθήματα। Πως αποτελεί ύμνο στο συναισθηματικό λόγο των παιδιών, έχει έντονους προβληματισμούς, στέλνει άπειρα μηνύματα που μπορούν να παρασύρουν τους αναγνώστες। Μου λέτε πως νιώσατε σαν να είσαστε εσείς οι πρωταγωνιστές... Οι βιβλιοπώλες μου στέλνουν τη χαρά τους για την αίσθηση που κάνει το βιβλίο στα ράφια των βιβλιοπωλείων। Και τα μηνύματά σας και τα σχόλιά σας, είναι τόσα πολλά από όλη την Ελλάδα। Εγώ; Εγώ χαίρομαι και συνεχίζω να γράφω, γιατί το γράψιμο είναι η ζωή μου, γιατί όταν γράφω ζω αληθινά। Θέλω να ευχαριστήσω πρώτα από όλα τα παιδιά που με έμαθαν να γράφω έτσι, με γρήγορους ρυθμούς, με έντονους χαρακτήρες κι ανατροπές, με προβληματισμούς, αλλά και με αισιοδοξία। Ύστερα από εκατόν πενήντα παιδικά βιβλία, στο αίμα της γραφής μου κυλάει η ματιά του ενήλικα, διανθισμένη με ότι καλό, ότι ωραίο κι αληθινό προσφέρουν τα παιδιά। Τώρα κατάλαβα γιατί αγαπήσατε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο μου। Γιατί είναι το πρώτο από τα πέντε μυθιστορήματα που έχω γράψει που ενώνει τη Ρένα συγγραφέα για παιδιά και τη Ρένα συγγραφέα για ενήλικες। Πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να ενωθεί σε ένα। Πρώτη φορά ένιωσα ολοκληρωμένη। Δεν είναι παιδικό το ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ। Είναι ένα βιβλίο για ενήλικες που προσπαθούν να μη σκοτώσουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους। Προσπαθούν ακόμα και σε δύσκολους καιρούς να πιαστούν από την αγάπη για τον εαυτό τους, τη δύναμη να προχωρήσουν μπροστά, τη δύναμη να καταλάβουν το αληθινό νόημα της αγάπης... Γιατί όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο μου, έχει πια καταλάβει πως και η ΑΓΑΠΗ διδάσκεται...

Τρίτη 18 Μαΐου 2010























Πόσο θα ήθελα να κεράσω όλους σας, έναν έναν προσωπικά μια τέτοια τούρτα. Μια σοκολατένια καρδιά μόνο για σας, για τα τόσο καλά σας λόγια! Το ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ μετράει μονάχα έξι μέρες στα ράφια των βιβλιοπωλείων και η αγάπη σας με έχει πλημμυρίσει χαρά. Γιατί τώρα βρίσκεται στα δικά σας χέρια και κάθε φορά που ακού...ω τα σχόλιά σας, τρελαίνομαι από τη χαρά μου, κάνω σαν μικρό παιδί. Μου μιλάτε για την υπέροχη διαγραφή χαρακτήρων, μου λέτε πως νιώθετε πως σαν να είσαστε εσείς οι ήρωες, μου τονίζετε ακόμα και πως κλάψατε από συγκίνηση, με πιάνετε από το χέρι και βρίσκεστε δίπλα μου τώρα που συνεχίζω να γράφω...Κι είναι τόσο πολλά τα μηνύματά σας από όλα τα μέρη της Ελλάδας, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, τη Χαλκίδα, την Κύπρο, την Κατερίνη, την Καστοριά, την Κρήτη, τη Σαντορίνη.... Αυτή είναι η χαρά του συγγραφέα. Αυτή είναι η ικανοποίησή του. Χαίρομαι τόσο που κατάφερα να σας συγκινήσω, χαίρομαι τόσο που μοιραστήκατε και μοιράζεστε μαζί μου αυτό το ταξίδι... ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σάββατο 8 Μαΐου 2010


Τέλος Δεκεμβρίου παρέδωσα στο εκδοτικό τμήμα των Εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ τα κείμενά μου. Και δούλεψαν σκληρά , πέντε ολόκληρους μήνες, σε όλα τα τμήματα. Κι είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που κουράστηκαν για το βιβλίο μου, που αν τους αναφέρω θα γεμίσω τη σελίδα. Η Αγγέλα, η Κατερίνα, η Κλειώ, η Πόπη, η Ελένη, ο Σάκης, η Χρυσούλα κι άλλοι, κι άλλοι...
Έβαλαν την ψυχή τους, όπως κάνουν σε όλα τα βιβλία που παραδίδονται στα χέρια τους. Είναι μια χαρούμενη οικογένεια όλοι όσοι δουλεύουν εκεί. Τι παράξενο στις μέρες μας....
Τρελαίνονται να σκοτώνονται στη δουλειά!
Λίγες ημέρες πριν, πήρα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο. Έχει τόσες πολλές σελίδες κι όμως είναι πανάλαφρο! Αέρας! Ήταν ενθουσιασμένοι όλοι, χαιρόντουσαν σαν μικρά παιδιά. Για το εξώφυλλο, το χαρτί, το οπισθόφυλλο, τα πάντα! Κι άνοιξαν σαμπάνιες, και χαμογελούσαν όλοι, λες και ήταν δικό τους το βιβλίο, γιατί έτσι αισθάνονται, γιατί έτσι δουλεύουν. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, δε λέει τίποτα για τον κόπο τους. Κι είναι κάθε λεπτό κοντά τους ο εκδότης, ο αξιολάτρευτος Θάνος Ψυχογιός, με ένα καλό λογο κι ένα χαμόγελο στα χείλη, μοχθεί κι εκείνος μαζί τους, χαίρεται το κάθε τι. Γι' αυτό κάθε αναγνώστης νιώθει φίλος με τους συγγραφείς, γι' αυτό κάθε αναγνώστης νιώθει πως τον σέβονται αληθινά.
Τη Δευτέρα, 10 Μαϊου, το βιβλίο παραδίδεται στα βιβλιοπωλεία. Ήρθε η δική σας ώρα, η ώρα να ανοίξει ο κύκλος επικοινωνίας μας...
Δε θα ξεχάσω τα λουλούδια, τα γέλια, τις ευχές, τα χαμόγελα, τον απίστευτο κόπο όλων όσων με βοήθησαν να ετοιμαστεί το βιβλίο.
Δε θα σταματήσω να περιμένω κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, τις αντιδράσεις τις δικές σας, τα λόγια σας. Γιατί το βιβλίο μου, κάθε βιβλίο, αξίζει μόνο όταν μιλήσει στην καρδιά σας. Καλό ταξίδι στα μονοπάτια της αγάπης, που σας έχω ετοιμάσει. Είναι η δική σας η σειρά τώρα. Κι αν οι λέξεις μου μιλήσουν στην καρδιά σας, τότε θα ΧΑΘΩ κι εγώ στη δική σας ΑΓΑΠΗ...

Τρίτη 27 Απριλίου 2010


Πώς νιώθει ένας συγγραφέας όταν περιμένει να εκδοθεί το καινούριο του βιβλίο;

Μου κάνουν πολλές φορές αυτή την ερώτηση.

Κι είναι τόσο απλή η απάντηση. Λες και γεννιέται ένα καινούριο μωρό.

Κι αγωνιώ και χτύπάει άτακτα η καρδιά μου, γιατί ένα ακόμα κομμάτι μου θα βγει στην επιφάνεια, για άλλη μια φορά θα μοιραστώ τα μύχια της ψυχής μου με τους αναγνώστες μου.

Νιώθω απογυμνωμένη κι απροστάτευτη και τόσο εύθραυστη...

Περιμένω να το πάρουν στα χέρια τους, να το εξερεύνησουν, περιμένω ανυπόμονα τα λόγια τους. Κι είναι αυτά τα λόγια που θα γεμίσουν πάλι το κενό της καρδιάς μου, ότι άδειασε για να γίνει γράμματα, λέξεις, σελίδες...

Αυτή τη φορά βούτηξα στα βαθιά. Αυτή τη φορά πάλεψα να ανακαλύψω την κινητήρια δύναμη της ζωής μας, την ίδια την αγάπη.

Κι αυτή τη φορά έχω μεγαλύτερη ανάγκη από τα σχόλιά σας...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Σήμερα είδα στο τρένο μια κοπέλα...

Καθόταν απέναντί μου. Ήταν πρωί, νύσταζε, βαριόταν.
Μέχρι που άνοιξε ένα βιβλίο. Μέχρι που άρχισε να το διαβάζει και να χάνεται μέσα του.
Τα μάτια της έλαμψαν.
Και τότε κατάλαβα, γιατί γράφω. Και τότε κατάλαβα γιατί πρέπει να μοιράζομαι ότι μου χαρίζεται. Γιατί πρέπει όλοι να μοιραζόμαστε ότι μας χαρίζεται...
Είναι ωραίο να ταξιδεύεις τους ανθρώπους σε μέρη μυστικά, κομμάτια της ψυχής σου, ανάσες του ανέμου, ψιθυρίσματα χαϊδευτικά που ρουφούν την καθημερινότητα, που σε βοηθούν να βουτήξεις στο όνειρο, να πλατσουρίσεις στο δροσερό νερό, να ζήσεις στα ψέμματα κι όμως, να ζήσεις στα αλήθεια.
Σήμερα είδα μια κοπέλα στο τρένο.
Γέμισε με βενζίνη το αυτοκίνητο της γραφής, ως επάνω.
Πολύτιμη βενζίνη, που έδωσε φτερά στις ρόδες της ύπαρξής μου.
Γύρισα στο σπίτι κι έπεσα με τα μούτρα στις σελίδες.
Τις άσπρες σελίδες τις γέμισα μαύρα σημαδάκια.
Για να μπορέσει και κάποια άλλη κοπέλα, στο τρένο να λάμψει κι εκείνη, να χαθεί στο όνειρο...
Σήμερα είδα μια κοπέλα στο τρένο και κατάλαβα γιατί είμαι συγγραφέας...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ
10 Μαϊου στα βιβλιοπωλεία, από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010


Μία ολέθρια σχέση, ένα μυθιστόρημα γεμάτο ίντριγκες και πάθη, που παίζει με τις σχέσεις των ανθρώπων και τις οδηγεί στα όριά τους, με φόντο τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.

Γνωρίζεις κάποιον.
Κάνεις σχέση.
Χωρίζεις.
Νομίζεις πως τελείωσε.
Κάνεις λάθος.

Η Στέλλα προσπαθούσε να καταλάβει. Είναι δυνατόν να στοιχειώσει τη ζωή σου ένας άντρας; Ο έρωτας που ένιωθε για τον Ιάσονα, είχε γίνει μίσος. Όλο της το είναι αναζητούσε μια καινούργια αρχή, μακριά του. Κι ήταν έτοιμη να παλέψει γι’ αυτό. Ήταν έτοιμη ν΄ αποκαλύψει την αλήθεια και να σώσει τη Μυρτώ, την αδελφή της, από τα δίχτυα του. Και προχώρησε σ΄ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Ένα δρόμο γεμάτο θαμμένα οικογενειακά μυστικά, έναν καινούργιο έρωτα, ένα παιδί. Μέχρι που συνειδητοποίησε πως ταξίδευε μ’ ένα χάρτινο καραβάκι και τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου ήταν έτοιμα να την κλείσουν στην αγκαλιά τους…

Ξεκινώντας

Κάνοντας τα πρώτα μου βήματα στην blogόσφαιρα, νιώθω από τώρα μέλος μιας μεγάλης αγαπημένης οικογένειας. Σαν να ανοίγει ένα παράθυρο για να μπορέσω να επικοινωνήσω με όλες τους αναγνώστες μου. Μέχρι τώρα είχα μάθει να μοιράζομαι τον εαυτό μου μαζί τους μέσα από τα βιβλία. Περιμένω πώς και πώς σχόλιά σας για το κάθε τι...

Ρένα

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Μάιος 2010
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ
Η Αλεξάνδρα, η Μαρίνα και η Ελίνα, μεγαλώνουν σε ένα αρχοντικό όπου βασιλεύει η αδιαφορία. Έχουν τα πάντα, τους λείπει το πιο βασικό: η αγάπη. Ακολουθούν το πεπρωμένο τους, ερωτεύονται με πάθος, χωρίζουν. Ταξιδεύουν παρέα με τα περιστέρια της καρδιάς τους στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στην Καλντέρα της Σαντορίνης, πετούν πάνω από τις πλατείες της Φλωρεντίας, χορεύουν με τον ήλιο της ερήμου, στη χλιδή των Αραβικών Εμιράτων, προσπαθούν με πείσμα να ανακαλύψουν τι θα πει "σ'' αγαπώ". Σε μια παράλληλη διαδρομή, παρών είναι και ο Δημήτρης, που σμίγει μυστικά με αλήθειες τραγικές, μπλεγμένος εν αγνοία του στον ίδιο οικογενειακό ιστό. Τέσσερις ήρωες που ερωτεύονται, πονάνε, χαίρονται, συγκρούονται, αναρωτιούνται ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αγαπάει. Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν; Έχει άραγε όρια η αγάπη;